Yo taba allí la primer vegada que se fizo una concentración nel Díi les Lletres Asturianes, seique nun yera más qu’una ñácara.
Aquel díi, anantes del actu l’Academia, féxose una cadena humana arrodiando la Xunta Xeneral pola Oficialidá. Dientro, nel Campuamor, pente decenes d’asturines, cientos de voces glayaron a coru los llemes “yá yá yá, Oficialidá” ya “in-de-pen-dencia, Puxa Asturies Dixebrá”.
Alcuerdome perbien porque esi añu espublizábase nel Lletres Asturianes un escritu de mio, “El reinu l’agua”, la escritora más moza de la historia del Lletres. De magar entos la mio voz nun faltó a la cita, nin esi díe nin los restantes 364 díes del añu, porque la llingua nun ye una chaqueta que valga quitar y poner según convenga y la mio pallabra trabaya tol añu por ser reconocía.
Tres d’un Díi les Lletres más desixendo la Oficialidá peles cais d’Uviéu, contenta de ver munches cares qu’enxamás nun viere esmolecese anantes pola mio llingua, sintiendo voces nueves glayar xunto a los que siempres tuvimos ehí, atrévome a dicir que la población asturiana ta forciando, col so enfotu, a dar un pasu alantre y dexar el posturéu a aquellos que s’apuntaron a la llista del asturianu namás p’algamar votos y salir na semeya. Nun puen siguir inorándomos, porque nun vamos dar p’atrás, nun vamos callar nin dexar d’escribir, porque Asturies, comu se glayó ayeri, sálvase falando, pero non solo falando, sinon faciendo, y vamos facelo.
La Oficialidá ye imparable.
*Llucía Fernández ye candidata d’Andecha Astur nes elleiciones nacionales